Neylen stelt zichzelf geen gemakkelijke taak door te schrijven over een ik dat niet weet of het aan- of afwezig wil zijn. Het ik bevindt zich daardoor noodgedwongen in een ongemakkelijk tussengebied, wil zich middels de poëzie een weg naar buiten banen, maar weet niet meer wie aan te spreken: het ik, het jij, of toch weer dat verdomde oog?
